ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΚΡΑΙΚΑΣ: Ο ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΗΣ ΔΙΒΡΗΣ

Στυλοβάτες της Ελληνικής Παιδείας

Ο Γεώργιος Γκραίκας γεννήθηκε στη Δίβρη το 1862. Ο πατέρας του ήταν εργαζόμενος στην Κέρκυρα. Τελείωσε το Δημοτικό σχολείο του χωριού με δάσκαλο τον Γεώργιο Α. Παππά από το Γιαννιτσάτι. Συνέχισε τις σπουδές του στην Κέρκυρα.

Όταν τέλειωσε διορίστηκε δάσκαλος στη Δίβρη.

Εργάστηκε με διακοπές λόγω των πολέμων. Το σχολικό έτος 1923 – 1927 διδάσκει μαζί με τη νύφη του τη Φωτεινή Οικονόμου. Επίσης το σχολικό έτος 1928- 1929 συνεχίζει να υπηρετεί στη Δίβρη.

Το σχολικό έτος 1929 – 1930 διορίστηκε στο χωριό Γλύνα, όπου από αφήγηση του δασκάλου Γιώργου Γκίκα, υπάρχει μια ελιά που την αμπόλιασε στην οποία κάθονταν ο δάσκαλος και λέγεται και σήμερα «ελιά του Γκραίκα»

Επί 16 χρόνια εργάστηκε στην Κεντρική Σχολή Ρίζης ( Θεολόγου ).

Τελικά υπηρέτησε ως δάσκαλος 47 ολόκληρα χρόνια. Στα γεράματα έχασε την όραση.

Στον Ελληνοιταλικό πόλεμο ζούσε και έφτιαξε το παρακάτω ποίημα. Απεβίωσε το 1946.

Είμαι γέρος και τυφλός

το θεό παρακαλώ,

που με άφησε να ζω,

να υποδεχτώ κι εγώ

τον Ελληνικό Στρατό.

Στη Ρώμη που θα πάτε

να πιάσετε τον πάπα,

να του βουλώσετε το στόμα

με μια μεγάλη τάπα.

Έλα μάνα να σου δώσω

ένα φλογερό φιλί,

να μου δώσεις την ευχή σου,

γιατί η Πατρίδα με καλεί,

για να πάω να πολεμήσω

εις την πρώτη τη γραμμή.

Με δάφνες να σκορπίσω

νέα δόξα και τιμή

και να κάνω την Ελλάδα

εις τον κόσμο ξακουστή,

τρομερή εις τους εχθρούς της

και στους φίλους σεβαστή.

Κι αν πεθάνω μες στη μάχη

στου πολέμου τη φωτιά,

Μάνα μου, να μη δακρύσεις

Και στα μαύρα μη ντυθείς.

Μες στη μάχη θα ’χω, Μάνα

κι από σένα πιο τρανή,

γαλανόλευκη ντυμένη

και στα μάτια γαλανή.

Θα μου στρώσει στο κρεβάτι

ένα δάφνινο στεφάνι.

Ζήτω, ζήτω, θα φωνάζω

Χαίρε, Ελλήνων, λευτεριά!

( Από αφήγηση των εγγονών του : Γεωργίου Γκραίκα και Δημητρίου Γκραίκα)

Χαράλαμπος Κίτσιος

Συνταξιούχος Δάσκαλος.