Όνειρο με ανοιχτά τα μάτια

Όλοι βλέπουμε όνειρα και οράματα. Με πολλές προσπάθειες και δυνατές επενδύσεις πολλά από αυτά τα κάνουμε πραγματικότητα.

Για το όμορφο χωριό μου, τη Δίβρη, πολλοί Διβριώτες, σχεδόν όλοι κάνουν όνειρα.

Θα προσπαθήσω να περιγράψω ένα δικό μου όνειρο, το οποίο μπορεί να πραγματοποιηθεί στο μέλλον, έστω και μετά από 50 περισσότερα χρόνια.

Όνειρο για μια τουριστική Δίβρη. Είναι πολύ κατάλληλο χωριό για την ανάπτυξη του τουρισμού.

Αρχίζει το μελλοντικό μας ταξίδι.

Ξεκινούμε από τους Αγίους Σαράντα με την πολυτελέστατη κούρσα των Κοντέων. Στο έμπα του χωριού ένα αρχαίο εκκλησάκι της Παναγιάς.

Αριστερά πάμε στη σπηλιά του Άη Γιώργη στη μέση ενός μεγάλου κόκκινου βράχου.

Μπαίνουμε στο χωριό. Δεξιά και αριστερά του πλατιού ασφαλτοστρωμένου αυτοκινητοδρόμου διώροφα και τριώροφα σπίτια καθώς και ξενοδοχεία Διβριωτών και μη.

Σταθμεύουμε στη μεγάλη πλατεία του χωριού. Δροσιζόμαστε με το κρύο νερό της κρουσταλλένιας πηγής της φημισμένης Καμάρας.

Προσκυνούμε στην πανέμορφη εκκλησία της Παναγιάς του Κέντρου.

Αφού ήπιαμε το ζεστό καφέ στο καφενείο των Παπαδαίων ( τριγύρω υπάρχουν κι άλλα μαγαζιά διβριωτών) , ξεκινήσαμε για την ωραία ταβέρνα και ξενοδοχείο των Δραπάτων που υψώνεται στην ισιοτοπιά του ξακουστού Πύλιου Δράπου.

Ανεβήκαμε εκεί μέσω των καγκελιστών σιδερένιων σκαλιδίων. Εδώ διανυκτερεύουν πολλοί τουρίστες.

Γευτήκαμε ντόπιο τσίπουρο και νόστιμα κατσικίσια παϊδάκια.

Κατεβήκαμε ξανά από τις σκάλες, παρόλο που η ταβέρνα συνδέεται και με αυτοκινητόδρομο.

Από την Καμάρα, φθάσαμε στου Μακρυκώστα και στους Δεκατρείς.

Παντού καινούργια σπίτια. Μας προκάλεσαν θαυμασμό τα Στεργιάτικα και τα Καλτσουναίικα. Κι εδώ έχει μαγαζιά κα ξενοδοχεία.

Περνώντας από το αρχαίο ανακαινισμένο μοναστήρι του Αη Νικόλα μέσω του ασφαλτοστρωμένου αυτοκινητόδρομου ανεβαίνομε προς το Διβροβούνι.

Διασχίζουμε την πλαγιά πάνω από το Μελίσσι.

Περνάμε και το Προσήλιο και του Κωνσταντίνη.

Δεξιά μας θορυβίζουν αρκετές ανεμογεννήτριες οι οποίες εφοδιάζουν με ρεύμα όλο το χωριό.

Φθάνουμε στο ξακουστό αρχαίο μοναστήρι του Διβροβουνίου.

Εδώ υψώνονται μπαλκόνια με όμορφα μπαλκόνια.

Υπάρχουν και αρκετές αθλητικές εγκαταστάσεις.

Βουίζει το βουνό από ανθρώπινες φωνές.

Ζωντάνια και ευχαρίστηση. Ξεκουραστήκαμε και γευματίσαμε.

Εδώ μπορεί κανείς να ανέβει και να κατέβει και με τελεφερίκ.

Εμείς κατεβήκαμε με το αυτοκίνητό μας.

Κάναμε μια στάση στον Άγιο Σπυρίδωνα.

Αφού περάσαμε την όμορφη συνοικία Καβαλλαράτι φθάσαμε ξανά στην Καμάρα.

Όνειρο είναι, όνειρο με ανοιχτά τα μάτια.

Θα γίνει κάποτε πραγματικότητα; Ναι!

Πολλοί διβριώτες θα προκόψουν!!!

 Δημήτρης Πέττας