Δημήτρης Πέττας: Ποίημα "Διβριώτικο τοπίο"

Ο συνταξιούχος καθηγητής φιλόλογος Δημήτρης Πέττας, συνεχίζει να πλέκει στίχους για τη Δίβρη, για τις ομορφιές της και τους ανθρώπους της.
Τα δεκάδες όμορφα ποιήματα, τού ακούραστου και γλυκομίλητου δάσκαλου, ελπίζουμε σύντομα να τα δούμε σε βιβλίο. 

ΔΙΒΡΙΩΤΙΚΟ ΤΟΠΙΟ

Στο Τσουκαλάκι βρέθηκα,
τη Δίβρη περιγράφω,
βλέπω τον αετό να κάθεται
σ’ έναν αιώνιο βράχο.

Υψώνεται στον ουρανό
το Μέγα Διβροβούνι,
κρύβει μέσα του βαθιά,
της Δίβρης το τραγούδι.


Ζωνάρια κατακόκκινα,
του σφίγγουν γερά τη μέση
και δέκα ρίχτερ να χτυπούν
να μην αλλάξει θέση.

Σαν φρούριο αιώνιο
μοιάζει το Μοναστήρι,
εκεί δεν έσβησαν ποτέ,
λαμπάδες και καντήλι.

Στο έμπα της Δίβρης, η Παναγιά,
Ο Άγιος Σπυρίδωνας πιο πάνω,
μεθούν με διβριώτικα φιλιά
διαβάτες που κεριά ανάβουν.

Δέντρα πελώρια, χλωρασιά,
σκεπάζουν τη γη της Δίβρης,
είναι του Δία πινελιά,
της Δήμητρας φτιασίδι.

Παρέα με πράσινες ελιές,
σπίτια σαν παπαρούνες,
δροσίζουν ανθρώπους και φυτά,
οι λιγοστές βρυσούλες.

Ρουφάει με δίψα ο πλάτανας,,
της Καμάρας το δροσερό νεράκι,
το πίνουν οι διβριώτες και μεθούν
με τη νοστιμιά, τη γλύκα, της Δίβρης την αγάπη.

Εκεί κοντά στους πλάτανες,
της Παναγιάς το σπίτι,
καινούργιο ξαναχτίστηκε
αιώνες πολλούς να ζήσει.

Ο Κούρπουνας στους Δεκατρείς,
πάνω απ’ τον Αϊ Θανάση,
ν’ ακούσει θέλει του παλιού καιρού,
τραγούδια κι ας πεθάνει.

Στο έβγα ανατολικά,
πιο πέρα απ’ του Παγούνη,
ο Αϊ Νικόλας ακούμπησε
τους πλάτες στο ριζοβούνι.

Λάκκοι, ραχούλες και πλαγιές,
αποτελούν τη Δίβρη
τέτοιες περίσσιες ομορφιές,
κανείς αλλού δε βρίσκει.


 Δίβρη, Αύγουστος 2004.