Βασίλης Κούρης: Ποίημα "Που είναι η Δίβρη η ξακουστή;"

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΒΡΗ Η ΞΑΚΟΥΣΤΗ;

Όταν το φίδι περπατεί, 
σε χώμα δρόμο αφήνει

της Δίβρης ο ξεριζωμός, γεράματα της δίνει.

Το ένα έκτο απόμεινε 
κι αυτοί είναι γερασμένοι

που είν’ η Δίβρη η ξακουστή, η Δίβρη η παινεμένη;

Περνάς, διασχίζεις το χωριό, κανείς δε σ’ εμποδίζει,

κλάμα μικρού να μην ακούς, μάνα να νανουρίζει,

φωνές παιδιών ελάχιστες, σχολείο με μια τάξη

     από τρακόσοι μαθητές, αυτοί έχουν αράξει.

Όπου κι αν περπατάς κι ότι να κοιτάξεις

χέρι ανθρώπου δε θα δεις κι όλα δίχως τάξη.

Χωράφια χέρσα, απέραντα, δρόμοι

καταστραμμένοι

νερό δεν έχεις να πλυθείς, για ρεύμα μαραμένοι.

Την καλημέρα θα την πεις, αν κάποιος σε ζητάει

και συγκεντρώνει το χωριό, αυτός που ξεψυχάει.

Αναρωτιέσαι μέσα σου και λες πως ήρθαν έτσι,

να μοιάζουν με μεσάνυχτα και περιμένεις φέξη.

Δουλειά πολλή τους έμεινε, οι γέροι για να κάνουν

κι αυτό θα συνεχιστεί ως πότε αυτοί πεθάνουν.

Έχουν για παράπονο και ξέρουν τι θα απογένει

όταν θα έρθουν τα παιδιά ,θα είναι πεθαμένοι.

Το ίδιο κι οι νεότεροι που είν’ ξενιτεμένοι,

δεν ξέρουνε την προφητεία, το τι τους περιμένει.

Αν κάποιος τους εσκέφτεται και θέλει να συζητήσει,

ας δώσει λύση σε αυτό, πριν άλλος αλωνίσει.

 ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΟΥΡΗΣ 2003