Κυκλοφόρησε το βιβλίο με ποιήματα του Αιμίλιου Πάντου " Ταξίδι στον αέναο κόσμο των αισθήσεων"

Λείπουν τα χαμόγελα… αλλά όχι η έμπνευση...

Λέξεις- εκρήξεις μοναξιάς.

Μια αράδα σκέψεις- συναισθήματα που χτύπησαν δειλά την πόρτα του ποιητή-φίλου Αιμίλιου και που μετουσιώθηκαν σε μια χούφτα ποιήματα- απεικόνιση της ψυχής του ποιητή- φίλου.

Σκέψεις και συναισθήματα που χαραχτήκαν καταλυτικά στην ψυχή και που αβασάνιστα γινήκανε λέξεις για να διεκδικήσουν μια θέση στην αιωνιότητα.

Είναι μια συλλογή ποιημάτων που ο δημιουργός ακροβατεί στη χαρά και τη λύπη. Στον πόνο και τη χαρά υποδοχής.

Λέξεις αντικρουόμενες και συναισθήματα ανασφάλειας: ο καλός οδηγός προς τη σοφία, την ολοκλήρωση...

Αιμίλιε, ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη.

Εύχομαι να έχουν καλό ταξίδι οι λέξεις σου στην ψυχή του αναγνώστη.

Ο αναγνώστης του «είναι», ξεχωρίζει από αυτόν του φαίνεσθε. Εγώ θα είμαι δίπλα σου στο είναι.... Εκεί δηλαδή που κρυφοκοιτάζει το έμφυτο ταλέντο σου.

Είθε να το αξιοποιήσεις....λείπουν τα χαμόγελα και οι εμπνευσμένοι.

Κυριακή Τρακάδα

Δημοσιογράφος- συγγραφέας

Ένα γαρύφαλλο που μοσχοβολάει ποίηση

(Διαβάζοντας τα ποιήματα του 19-χρονου Αιμίλιου Πάντου)

Έχουν δυο χρόνια που κυκλοφορούν τα ποιήματα από τα χέρια του στα χέρια μου. Κι αυτός στα όνειρά μου. Και κάθε φορά πιο πετυχημένα. Διαβάστε λίγα από αυτά και θα δείτε εκεί μέσα και θα ακούσετε αυτή τη φωνή από τη Δίβρη. Τον κύκλο με τα μοτίβα της ηλικίας του. Τα λυρικά του αισθήματα. Ο πόθος και το πείσμα. Η νοσταλγία και η αγάπη. Ο πόνος και η πίκρα. Και κάποιος εσωτερικός πόθος που είναι πάντοτε αναμμένος σαν καντήλι. Και κάποια ορμή. Και κάποια αισιοδοξία για τον τόπο και την αγάπη. Γιατί και ο τόπος και η αγάπη είναι ανάγκη να κοιταχτούν κατάματα.
Και ο νέος ποιητής θέλει να το κάμει. Κι όταν οι δρόμοι είναι έρημοι και διέξοδο δεν υπάρχει. Κι όταν η αγάπη ήταν πρώιμη κι ο νέος δεν την πέτυχε. Κι όταν η αγάπη πέτυχε και οι στίχοι έγιναν πεμπτουσία.
Ο εσωτερικός του κόσμος ξετυλίγεται γυμνός μπροστά μας.
Ο Αιμίλιος Πάντος, όπως φαίνεται ξέρει να δίνει ουσίες. Τα ποιήματά του είναι σαν μικρογραφίες. Σαν μικρές ζωγραφιές ολοκληρωμένες. Ότι θέλει να πει , το λέει. Και σύνθεση και αφήγηση. Και με μια οργανωμένη μελωδία μέσα στους στοχασμούς του. Έχει μια αυστηρή παρατηρητικότητα. έχει μια ρευστή γλώσσα που πηγάζει από τη δημοτική. Κι αντανακλάσεις της σύγχρονης ελληνικής ποίησης.

Είναι ένα γαρύφαλλο που μοσχοβολάει ποίηση και λέγεται Αιμίλιος Πάντος.

Καλό ταξίδι Αιμίλιε, στης ποίησης τη στράτα!

Πέμπτη, 16 Μαρτίου 1994
Λογοτεχνική σελίδα στην Εφημερίδα " Λαϊκό Βήμα"

ΗΣΟΥΝ….

Ήσουν το γέλιο μου

κι έφυγες.

Τ’ όνειρό μου ήσουν

και πέταξες.

Ήσουν η χαρά μου

και χάθηκες.

Λουλούδι δροσερό

και μαράθηκες.

Ήσουν το φως μου

κι έσβησες.

Το είναι μου ήσουν

κι έμεινες.

…Θλίψη κεντημένη

στην καρδιά μου.

29-12-1995

ΑΥΤΑ

Αυτά τα μάτια τα μεγάλα,
τα πράσινα που αγαπώ.
Μην τα αγγίξει βλέμμα άλλο,
καλύτερα να σκοτωθώ.

Κι αν θα δακρύζουν πότε - πότε
από έναν πόνο, μια φωνή.
Εγώ θα γίνομαι μαντήλι
και θα σου γιάνω την ψυχή.

Κι αυτά τα μακριά μαλλιά,
που πέφτουν απαλά στους ώμους.
Αν τα χαϊδέψει άλλο χέρι,
θα γίνουμε από δύο κόσμους.

Αυτά τα πύρινα τα χείλη,
που τα φιλώ και λιώνω.
Μη τ’ ακουμπήσεις σ’ άλλονε
και κάνω κάνα φόνο.

24-7-1999

ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ...

Τρελάθηκε η χαρά
και πέταξε.
Έγινε χαμόγελο.
Στενοχωρήθηκε η πίκρα
και κάθισε να ξεκουραστεί.
Έγινε σιωπή.
Η μοναξιά διάβασε στο πρόσωπό της
τη μελαγχολία,
...και δάκρυσε.
Κάπως έτσι συμβαίνει,
όταν οι συντεταγμένες του έρωτα,
εφάπτουν την καρδιά μου.

3-09-1995

ΠΡΟΔΟΜΕΝΟΣ

Χθες, ξεπροβόδισα
για τον κόσμο των αγγέλων,
το τελευταίο αίσθημα αγάπης.
Κάτω από τον μανδύα
της παρθενιάς και της ευθύτητας,
τόσον καιρό,
δεν μπόρεσε να αντικρύσει
το απατηλό γέλιο του ήλιου.
Σήμερα ξέρασα το τεράστιο κενό,
που άρχισε να τσιμπάει το στομάχι μου.
Η βάρκα της θλίψης,
έπλεε στις αρτηρίες μου,
χωρίς πυξίδα. 

24/7/1995

ΟΤΑΝ ΒΡΑΔΙΑΖΕΙ ΣΤΗ ΔΙΒΡΗ

Ο ήλιος έκλεισε τα τελευταία σύνεργά του,
στου Ιονίου τα βαθιά νερά.
Καληνυχτίζονται οι γέροντες στα καφενεία,
σώπασαν στα πλατάνια τα πουλιά.

Ροβολάει το σούρουπο από το Διβροβούνι,
γλυκοκελαρύζει η Καμάρα στις ρίζες τω συκιών.
Στο Δέβρισκο μυρίζει του πεύκου η ευωδιά,
άρχισε στις λίμνες το τραγούδι των βατραχιών.

Ασημοφέγγουν οι ελιές στη  λάμψη του φεγγαριού,
οι πυγολαμπίδες περιπολούν σ' όλους τους δρόμους.
Τα άστρα στόλισαν το πρόσωπο του ουρανού,
νανουρίζει το βουνό, τα όνειρά μου, τους πόθους.

...Θαυμάζω τη γαληνιά αυτού του τόπου!

  

7/8/1995