Βασίλης Κούρης: Ποίημα "23η Δεκεμβρίου 1990, η ηρωική μέρα της Δίβρης".

Ποίημα του διβριώτη Βασίλη Κούρη, αφιερωμένο στην ιστορική μέρα της ηρωικής αντίστασης

των Διβριωτών για την απελευθέρωση των παιδιών τους από τα χέρια της Ασφάλειας.

23η Δεκεμβρίου, η ηρωική μέρα της Δίβρης

Ήταν 23 Δεκέμβρη

που μας ήρθε το χαμπέρι,

εννιά παιδιά σας είναι πιασμένα

στο φυλάκιο κλεισμένα.

Σε αυτοκίνητο θα να΄ναι

για το τμήμα θα τα πάνε.

Εκεί θα τους γίνει η δίκη,

έτσι είχαν μαύρη τύχη.

Πρώτοι μάθαν οι γονέοι.

πρωτοπόροι βγήκαν οι νέοι,

και χωρίς να χάνουν το χρόνο,

οδοφράγματα στο δρόμο.

Ειδοποιούνε το χωριό

μα με τρόπο μυστικό,

γιατί έχουν χαράξει

ένα σχέδιο για την πράξη.

Μα δεν άργησαν πολύ

που βρεθήκανε μαζί,

τώρα όλοι ενωμένοι

περιμένουν τι θα γένει.

Όρκο έκαμαν μαζί

για τη Δίβρη, θα ν΄ντροπή!

Αν θ΄αφήσουν τα παιδιά τους

να τα πάρουν φυλακή.

Ήρθε η ώρα η κακιά,

τ΄αμάξι με τα εννέα παιδιά,

προχωρούσε να περάσει,

μα το δρόμο έχουν φράξει.

Ανοίξτε δρόμο, βρε παιδιά,

ακούνε κάποιον να μιλά,

είναι όλοι οπλισμένοι

και θα βρείτε το μπελιά.

Η απάντηση είναι μία:

Απολύστε τα παιδιά!

Το χωριό είναι ορκισμένο

και δεν βγαίνει ντροπιασμένο.

Αρχίζουν να πυροβολούν

μήπως τάχα φοβηθούν,

ακούστηκε πιο δυνατά

του Ζήσο Κούρη η λαλιά:

Εμπρός! αδέρφια στα παιδιά!

και ας με χτυπήσουν στην καρδιά!

Στον πόλεμο έχω πληγωθεί

κι εδώ ας δώσω τη ζωή!

Σαν να τους όπλισε καλά

με ελαφρά και με βαριά,

ορμήσαν, όλοι μια φορά,

για να γλυτώσουν τα παιδιά.

Φωνές, κραυγές και ταραχές,

τα χάσαν οι στρατιώτες,

τις χειροπέδες έλυσαν,

στα αδέρφια, οι Διβριώτες.

Τ΄αφήσανε ελεύθερα,

γλυτώσαν τα παιδιά τους,

γυρίζουνε στα σπίτια τους

με την παλικαριά τους.

Αυτά να τα γνωρίζομε

να μην αλησμονούμε,

τη Δίβρη να υψώνουμε

να την ευγνωμονούμε.